Αναρωτιέμαι γιατί τράβηξα τόσες φωτογραφίες από το σταθμό του ΗΣΑΠ στο Νέο Φάληρο, το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας και την Πλατεία με το μνημείο του Καραϊσκάκη. Και να σκεφθεί κανείς ότι δεν πέρασαν και πολλές ημέρες από τότε. Μιας και τις τράβηξα όμως και μου προκάλεσαν την προσοχή, μου έκαναν κλικ (προφανώς όχι γιατί αποτελούν σπουδαίες φωτογραφίες, ούτε καν συνοχή θέματος δεν έχουν) είπα να τις αναρτήσω με όσες σκόρπιες σκέψεις περνούν από το μυαλό μου κοιτάζοντας τες.
Δεν φαίνεται στις φωτογραφίες αλλά η μέρα ήταν λαμπρή. Λαμπρές ονομάζω τις μέρες με έντονη φωτεινότητα, τόση που διαπερνά την ψυχή του ανθρώπου και πλημμυρίζει το είναι με αισιοδοξία. Αυτήν την φωτεινότητα και τη λαμπρότητα συνδέω με την Ελλάδα.
Δεν νομίζω να την έχω συναντήσει αλλού - μπορεί να είμαι προκατειλημμένη υπέρ της χώρας μου, μπορεί να είναι οι οικείες εικόνες που συγκρινόμενες με οποιεσδήποτε άλλες πάντα υπερέχουν, μπορεί να είναι η απόσταση του Ήλιου σε αυτό το γεωγραφικό πλάτος και μήκος, το κλίμα, οι συνθήκες θερμοκρασίας, υγρασίας, κλπ. Χίλια δυό μπορεί αλλά η λαμπρότητα των ημερών στο χώρο αυτό για μένα είναι μοναδική. Ακόμη και όταν βρέχει και όταν ο καιρός είναι μουντός και κρύος, πάντα έχω την βεβαιότητα ότι πολύ σύντομα θα αντικρίσω το φως, ο Ζωοδότης Ήλιος πάντα αγαπούσε και φαίνεται ότι εξακολουθεί να αγαπά αυτήν την γωνιά της γης και να γεμίζει τις ψυχές μας προσδοκίες και αισιοδοξία.
4 σχόλια:
Καλημέρα Σοφία μου όλα καλά; Κοιτάζοντας αυτές τις φωτογραφίες με ταξίδεψαν σε μέρη εξωτικά με τους φοίνικες,αυτή η ηρεμία που υπάρχει, νόμιζα οτι βρησκόμουν σε κάποιο νησί της Καραϊβικής(λόγο ναυτικού συζύγου),βλέποντας όμως το στάδιο λέω ουπς είμαι στην Αθήνα(δυστυχώς)στο χάος της κίνησης και της δυσοσμίας(ειδικά αυτες τις μέρες)οπότε προσγειώθηκα ανώμαλα.Να είσαι καλά φιλιά πολλά Ροδανθη.
Το ίδιο σκέφτομαι και εγώ για την χώρα μας. Είναι χαρισματική αλλά δυστυχώς τον τελευταίο καιρό μας έχουν κάνει να ξεχάσουμε τις ομορφιές και τις χάρες της και χωρίς να το θέλουμε την βλέπουμε όλο και πιο φτωχή και μίζερη. Θεανώ.
Το ίδιο σκέφτομαι και εγώ για την χώρα μας. Είναι χαρισματική αλλά δυστυχώς τον τελευταίο καιρό μας έχουν κάνει να ξεχάσουμε τις ομορφιές και τις χάρες της και χωρίς να το θέλουμε την βλέπουμε όλο πιο φτωχή και μίζερη. Θεανώ.
Ροδάνθη και Θεανώ μου¨"δικοί μου άνθρωποι είστε" σας ξέχασα.
Ροδάνθη μου έχει ομορφιές η πόλη μας, και ας πνίγεται στη δυσωδία τον τελευταίο καιρό, στην κίνηση, στον θόρυβο και σήμερα στον καπνό και την καταστροφή! Ζει και αναπνέει και αν σηκώσεις το κεφάλι να δεις τα κτίρια που διασώθηκαν, έστω και ερειπωμένα νομίζεις ότι θα μιλήσουν και θα σου διηγηθούν την ιστορία τους. Ερείπια μπορεί να καταλήξουμε και εμείς από τη Δευτέρα που μας έρχεται αλλά που θα πάει θα ορθοποδήσουμε "ελπίζω". Η γιαγιά μου βέβαια έλεγε "ο ελπίζων χαίροντας, αποθνήσκει χ...οντας".!!!!!!!
Θεανώ μου πόσο δίκιο έχεις!!! Τα λέμε και τα ξαναλέμε εμείς οι δυό. Που θα πάει, ίσως κάποια στιγμή αντιδράσουμε!
Καληνύχτα κοριτσάκια!
Δημοσίευση σχολίου