Κεντημένες μαξιλαροθήκες

Μέρες τώρα προσπαθώ να κάνω το σπίτι μου ... χειμωνιάτικο! Ευφημισμός της περίφημης γενικής καθαριότητας, που αν δεν γίνει στην ώρα της πέφτει το σπίτι και σε πλακώνει μετά....Αντε να βάλεις και τα χαλιά, να αλλάξεις κουρτίνες, καλύμματα, σεμέν (αυτό που το πάτε!!!!) Να 'ρθουν τα πάνω κάτω στην κυριολεξία.  Αχαρη δουλειά, άχαρος και ο ρόλος μου (τι να κάνω η έρμη, δεν είμαι μια χαρωπή νοικοκυρά) γι' αυτό μάλλον και προχωρώ με ρυθμούς χελώνας, αν λάβουμε μάλιστα  υπόψη ότι λείπω σχεδόν όλη μέρα λόγω δουλειάς, και όταν είμαι σπίτι, κάτι το μαγείρεμα, κάτι τα καθημερινά, κάτι τα παιδιά, κάτι το να ξεκουραστώ, αυτό που το πάτε; κάτι κάτι ημικρανίες, ... οπότε πολύ φοβάμαι ότι θα έρθει ο επόμενος χειμώνας και εγώ ακόμη θα παλεύω με τον φετεινό (μέχρι να στρώσω το τελευταίο χαλί, θα ξεστρώνω το πρώτο)! Και θέλω να τελειώσω γιατί μόνο αν δω χειμωνιάτικο το σπίτι θα θέλω να στολίσω για Χριστούγεννα, να μπω στο πνεύμα το εορταστικό, λέμε τώρα.  Το οφείλουμε όμως στους εαυτούς μας, στα παιδιά μας. Δεν γίνεται να μιζεριάσουμε, δεν μας πάει, πώς να το κάνουμε! Και δεν πρέπει!  Με πολύ λιγότερα ακόμη και από τα χάλια αυτά, οι παλιοί και πάλι έκαναν Χριστούγεννα! Δεν είναι ανάγκη να επιδοθούμε σε άκρατο καταναλωτισμό, εξάλλου αυτό είναι το πνεύμα των Χριστουγέννων;;;; Ισως θυμηθούμε τώρα στα στενέματα, να πλησιάσουμε πια ο ένας τον άλλον, να προσεγγίσουμε την ψυχή του, να ταλανίσουμε λίγο τον εαυτό μας για να του βρούμε δώρο, όχι για να τον εντυπωσιάσουμε ή να ταιριάζει το δώρο με το δικό μας κοινωνικό προφίλ, αλλά να ταιριάζει σε αυτόν.. Να παιδευτούμε λίγο, να ψάξουμε τι του αρέσει, τι θα ήθελε και αν η επιλογή μας, που μπορεί να είναι και χειροποίητη , θα μπορεί ίσως να τον ενθουσιάσει.

Ως συνήθως ξέφυγα από το θέμα μου. Πώς τα καταφέρνω να αφήνω ελεύθερους τους συνειρμούς να με παρασύρουν στις δικές τους ατραπούς!! Επανέρχομαι όμως και έχουμε και λέμε ....

Μέσα λοιπόν στο πρόγραμμα του .... εκχειμωνισμού (ωραία η λέξη; δική μου!!!!), ανασκαλεύω όλα τα πράγματα που βρίσκονται χωμένα, σχεδόν καταχωνιασμένα στις ντουλάπες  - το γνωστό βγάζουμε όλα τα πράγματα έξω, καθαρίζουμε και τα ξαναβάζουμε μέσα, τι ευχάριστη αλήθεια δουλειά!!! Το μόνο της καλό είναι ότι βλέπεις τη ζωή σου να περνά από μπροστά σου, βλέπεις μικρά πραγματάκια/ στιγμές ζωής καταχωνιασμένες και αυτές στη λήθη του χρόνου και θυμάσαι αυτά τα μικρά, ασήμαντα ίσως περιστατικά, που σε φέρνουν πίσω στο χρόνο. Η δουλειά βέβαια δεν τελειώνει ποτέ έτσι αλλά τουλάχιστον αποκτά ένα βαθύτερο νόημα και παύεις να βασανίζεις τον εαυτό σου ως νέος Αμλετ, βυθισμένος στην απόγνωση και την απελπισία (τι ακαταστασία μπορεί να βγάλει το καθάρισμα της ντουλάπας, κάθε φορά με εκπλήσσει), Να ζει κανείς ή να μη ζει, ιδού η απορία....

Αυτήν την φορά το μάτι μου και τα χέρια μου έπεσαν πάνω στις μαξιλαροθήκες που είχε κεντήσει η γιαγιά μου για τα παιδιά μου, όταν γεννήθηκαν (ή μάλλον όταν μεταφέρθηκαν στα κρεβάτια τους από την κούνια, οι κεντημένες μαξιλαροθήκες της κούνιας αναπαύονται σε ειδικό σάκο στο πατάρι παριστάνοντας τα προικιά των παιδιών μου).. Δεν της άρεσαν καθόλου οι μαξιλαροθήκες από τα σετ των παιδικών σεντονιών με τους power rangers, τον Micky, την Barbie, άστε δε που δεν της άρεσε και η ποιότητα! Λευκό βαμβακερό και κεντημένο στο χέρι άρμοζε έλεγε στα παιδάκια μου. Και πράγματι κέντησε πολλές μαξιλαροθήκες (και όχι μόνο)! Τη θυμάμαι να κόβει και να ράβει τα βαμβακερά λευκά υφάσματα και κατόπιν να ζωγραφίζει (ή να κοπιάρει δεν είμαι σίγουρη πια) σε χαρτί τα σχέδια, να τα κοπιάρει μετά με καρμπον (νομίζω ... μη με δείρετε) στο ύφασμα και να κεντά καθισμένη στον καναπέ και να εκνευρίζεται που εγώ χασκογελούσα λέγοντας ότι δεν θα χαλάσω τα "σετ" για να χρησιμοποιώ κεντημένες λευκές μαξιλαροθήκες. Περιττό να πώ ότι χρησιμοποιήθηκαν εξαντλητικά και τις λάτρεψαν τα παιδιά μου.  Διασώθηκαν αυτές οι ολίγες στο πίσω μέρος της ντουλάπας, τις οποίες και φωτογράφισα και σας τις δείχνω. Η γιαγιάκα μου ήταν χρυσοχέρα. Κεντούσε, έπλεκε, έραβε, μαγείρευε καταπληκτικά, ζωγράφιζε, έπαιζε πιάνο (με το αυτί) και μαντολίνο (το είχε διδαχθεί ως παιδί), έγραφε...  Όχι δεν θα της πλέξω το εγκώμιο, αν και θα τό΄θελα.  Οι μαξιλαροθήκες μου έφεραν τις θύμισες πίσω, αυτές σας μεταφέρω. Καληνύχτα!

Πλεκτά πορτοφολάκια!

Είπαμε το κασκώλ δεν πρόκειται να τελειώσει. Το έχω βάλει να κάθεται μονίμως δίπλα μου στον καναπέ, μπας και αλλά πού! Ακόμη να φιλοτιμηθώ. Αντ' αυτού όμως - στα πλαίσια μανίας με το βελονάκι - έφτιαξα και αυτά τα πορτοφολάκια (και όχι μόνο)! Μην τα βλέπετε μικρούλια, "τρώνε" πολύ νήμα, καθότι είπα να πλέξω σφιχτά με βελονάκι πιο λεπτό και μισό ποδαράκι σε όλο του το μεγαλείο! Λίγη δουλίτσα θέλουν στο τέλειωμα τους (εκεί στο κόψιμο) αλλά με ενθουσίασε το κούμπωμα, που δεν είναι άλλο από κοραλλιές πέτρες (από αυτές που χρησιμοποιούμε στα κοσμήματα) περασμένες σε πετονιά. Εδειξαν νομίζω πολύ όμορφα!

Συνεχίζοντας το πλέξιμο!

Θυμάστε που ξεκίνησα να πλέκω με βελόνες ένα κασκώλ πορτοκαλί πριν κάτι μήνες;  Ακόμη να τελειώσει. Όμως δεν έμεινα χωρίς δουλειά. Για να μην κατηγορώ τον εαυτό μου τι ακαμάτα είμαι ή μάλλον δεν καταφέρνω να ολοκληρώσω ότι έχω αρχίσει, ξεκίνησα και τελείωσα, ναι τελείωσα ένα ρόζ, μα πολύ έντονο ροζ κασκώλ με το βελονάκι, σε μια πλέξη που δεν ξέρω το όνομά της αλλά μου άρεσε πολύ το αποτέλεσμα!

Στη συνέχεια έκανα μερικές ακόμη καρφίτσες με φύλλα πράσινα αυτήν την φορά να συνοδεύουν τα λουλουδάκια, δυο ροζέ τριανταφυλλάκια και μια κατακόκκινη παπαρούνα (επηρεασμένη από την poppy day) με μια πασχαλίτσα να διακοσμεί το εσωτερικό της!

Την δε παπαρούνα την φόρεσα και αμέσως στο πέτο!

Εφτιαξα και τσαντάκια! Να μου τα φοδράρει η Θεανώ και θα σας τα παρουσιάσω!!!!

Το κακό είναι ότι δεν βλέπω να τελειώνω το κασκώλ που οραματίστηκα ως υπερπαραγωγή.

Ένα lovely βραβείο!

Η αγαπημένη φίλη Ροδούλα μου έκανε την τιμή και μου χάρισε αυτό το  πολύ πολύ όμορφο βραβείο. Με συγκίνησε ιδιαίτερα και την ευχαριστώ πολύ και από εδώ!

Με τη σειρά μου και εγώ πρέπει να το χαρίσω σε αγαπημένα blogs. Πρέπει να ομολογήσω ότι είναι πολλά και η διαδικασία καταγραφής τελικά αποδεικνύεται χρονοβόρα.  Θα προσπαθήσω όμως και ελπίζω μέχρι του .... χρόνου να έχω ολοκληρώσει την ανάρτηση. Η σειρά που ακολουθείται είναι τυχαία, όλα τα blogs που αναφέρω είναι αγαπημένα και τα επισκέπτομαι τακτικότατα.

1. Aroma Vanillias

2. Τα Ταξίδια μου

3. Live the Life

4. Dina's Sweets

5. Para-Kelsoscooks

6. Δημιουργία

7. Νόστιμες Συνταγές της Γωγώς

8. Κλωθώ

9. Πουαντερί

10. Cook and Feed

11. Η Μαγειρική μου

12. Αρωμα Γυναίκας

13. Κρήτη: Γαστρονομικός Περίπλους

14. Τι θα φάμε σήμερα ; What are we going to eat?

15. Λεμόνι και Κανέλα

16. Χρυσάνθης Χειροποιήματα

17. That's eat!

18. Last but not least, Tante Kiki

Θα ήθελα να το δώσω επίσης στις Συνταγές της Καρδιάς, την Marilise, το Mirsini's Creations, την ΕΚΦΡΑΣΟΥ, αλλά ήδη έχουν πάρει το βραβείο. Θα ήθελα επίσης να το δώσω στο Να λείπει το Βύσσινο, αλλά δεοντολογικά δεν νομίζω ότι μπορώ να το κάνω εγώ, αφού συμμετέχω  (Γιάννης κερνάει Γιάννης πίνει, ή πιο ακραία "δοξάστε με!").

Αν συνεχίσω να σκέφτομαι και να περιηγούμαι, θα βρώ και άλλα blogs που σίγουρα τα θεωρώ αγαπημένα, αλλά δεν θα αναρτήσω ποτέ μα ποτέ!!! 

Σίγουρα το χαρίζω σε όσους διαβάζουν αυτές τις γραμμές και σε οποιον άλλο φίλο ή φίλη θέλει να το πάρει.

Ευχαριστώ Ροδούλα μου για μια ακόμη φορά!

Φθανοντας βράδυ Κυριακής να ευχηθώ καλή εβδομάδα σε όλους!

Poppy Day ή ελληνιστί η Μέρα της Παπαρούνας

Αυτές  τις ημέρες  στο Λονδίνο, όπως και στην υπόλοιπη Αγγλία, πολλοί είναι αυτοί που κυκλοφορούν με καρφιτσωμένη στο πέτο μια χάρτινη παπαρούνα. Ακόμη και οι αεροσυνοδοί στο αεροπλάνο της BA  είχαν την παπαρούνα στο πέτο.  Αναρωτιόμουν πράγματι τι συμβολίζει η παπαρούνα, κάποια παγκόσμια μέρα ίσως φανταζόμουν. Ωσπου δεν άντεξα και ρώτησα. Είναι το poppy appeal μου είπαν. Από τις αρχές Νοέμβρη κυκλοφορούν οι  χάρτινες παπαρούνες (αλλά και πλαστικές και μεταλλικές)  σε διάφορα σημεία, ακόμη και στους τόπους εργασίας,  και  προμηθεύεσαι μίαμε μια συμβολική συνεισφορά προκειμένου να τιμήσεις τη μνήμη των νεκρών στρατιωτών (Βρετανών και  άλλων από την Κοινοπολιτεία) στο Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά και όλων  των στρατιωτών που έχασαν την ζωή τους εντεύθεν. Τη φοράς στο πέτο μέχρι την 11/11 κάθε χρόνου, οπότε και ολοκληρώνονται οι εορτασμοί  της μνήμης.  Γιατί η παπαρούνα και όχι κάτι άλλο; Ως αδαής συνέχισα να ρωτώ. Μα οι πλέον αιματηρές μάχες του Α παγκοσμίου πολέμου έλαβαν χώρα στα πεδία της Φλάνδρας (Flanders  Fields), στο Βέλγιο, το λεγόμενο Δυτικό Μέτωπο (αυτό ευτυχώς έδειξα να το ξέρω). Οι νεκροί εκατέρωθεν σε εκείνες τις μάχες που κράτησαν από το 1914 έως το 1918 και ονομάστηκαν  οι μάχες των χαρακωμάτων, μετριούνται σε εκατονταδες  χιλιάδες  .   Τα πεδία της Φλάνδρας γεμίζουν την άνοιξη παπαρούνες, πόσο μάλλον όταν είναι σπαρμένα με σταυρούς! Εξ ου και ο συμβολισμός. Και γιατί μέχρι τις 11/11 η επόμενη ερώτηση. Μα στις 11/11/1918 στις 11.00 π.μ. υπογράφηκε η Ανακωχή, το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Memorials outside London's Westminster Abbey for Remembrance Day, 2002
wikipedia

Παρότι θεωρούσα εαυτόν καλό στην Ιστορία, παρότι νόμιζα ότι γνώριζα αρκετά για τα όσα συνέβησαν στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, έπιασα τον εαυτό μου να μην γνωρίζει ούτε το πότε έληξε ο Πόλεμος.  Ο Ελλαδοκεντρισμός μου (ως η Παγκόσμια Ιστορία να περιστρέφεται ως δορυφόρος γύρω από την Ελληνική)  θα με ωθήσει να πω, πώς να το θυμάμαι αφού για μας η Ιστορία συνεχίστηκε από την συνθήκη του Μούδρου μέχρι την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών, την Καταστροφή της Σμύρνης και  την Συνθήκη της Λωζάννης. Η οπτική γωνία από την οποία τουλάχιστον εγώ  διάβαζα για τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο, είχε να κάνει με την εμπλοκή της Ελλάδας στον Πόλεμο, τι ς συνέπειες του Πολέμου στην Ελλάδα και τις συνθήκες που οδήγησαν κατευθείαν στο Β Παγκόσμιο Πόλεμο (αυτό το τελευταίο μόνο έπαυε να είναι ελλαδοκεντρικό).

Έπρεπε μια χάρτινη παπαρούνα να με βάλει να ψάξω  στο Internet αλλά και στα βιβλία μου  για να μου θυμίσει καταρχήν τα ιστορικά γεγονότα και κατόπιν να σταθώ στα  18,5 εκατομμύρια νεκρών που χάθηκαν κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, τις  θλιβερές και μαύρες μέρες πολέμου  στην καρδιά της Ευρώπης, που στοίχισαν τη ζωή χιλιάδων αμάχων εκτός από τους στρατιώτες , τις εκτεταμένες  καταστροφές και εντέλει τον Πόνο και την μυρωδιά του Θανάτου που απλώθηκε απ' άκρη σ' ακρη σε ολη την Ευρώπη.  Χαίρομαι που οι ανθρωποι θυμούνται ακόμη τον Πόνο που προκάλεσε ο Μεγάλος Πόλεμος – έτσι τον ονόμασαν οι Ευρωπαίοι και δεν αναθεώρησαν την γνώμη τους ούτε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο.  Χαίρομαι που οι πληγές φαίνεται να επουλώθηκαν. Θα μου πει κανείς ότι πέρασαν σχεδόν 100 χρόνια από τότε. Δεν το σχολιάζω γιατί πάλι ελλαδοκεντρική θα ακουστώ.

Εχω επισκεφθεί  τμήματα της Φλάνδρας, ήξερα ότι υπάρχουν νεκροταφεία και μνημεία διάσπαρτα από τον Α’  Παγκόσμιο Πόλεμο (σημειωμένα βλέπετε σε τοπικούς χάρτες), τα μουσεία όμως με προσέλκυαν, οι υπέροχες πόλεις με τα μεσαιωνικά χαρακτηριστικά, τα πράσινα τοπία, οι Φλαμανδοί ζωγράφοι  και όχι οι Μνήμες, άλλωστε δεν ήταν ποτέ δικές μου. Και όμως αν αναλογιστεί κανείς ότι ο Πόλεμος  είναι κάτι που μας αφορά όλους, άσχετα αν χτύπησε την πόρτα μας ή όχι, είναι  ανθρώπινο εφεύρημα προς αποφυγή, άσχετα από τον πατριωτισμό που εμπερικλείει για τους αμυνόμενους αλλά και τους επιτιθέμενους ενίοτε, είναι αναπόφευκτο κακό –ή έτσι προσπαθούν να πεισουν  οι υπερασπιστές του – άσχετα αν έχουμε διαμορφώσει σε διεθνές επίπεδο όλα εκείνα τα όργανα τα οποία μπορούν να κατασβέσουν τους πολέμους εν τη γενέσει τους,  αν αναλογιστεί κανείς όλα αυτά, οι Μνήμες των λαών είναι και δικές μας μνήμες, οι Μνήμες όλων των Πολέμων είναι και δικές μας μνήμες, οι Μνήμες των Γενοκτονιών είναι και δικές μας μνήμες, οι Μνήμες του Αουσβιτς και του Νταχάου είναι και αυτές δικές μας μνήμες. Όλες οι Μνήμες  μαζί είναι η Παγκόσμια Μνήμη μας όπως όλα τα στοιχεία του πολιτισμού, όπου και αν αυτός άνθησε,  είναι η Παγκόσμια Κληρονομιά μας.

Γι αυτό και πήρα μια χάρτινη παπαρούνα στη μνήμη των Βρετανών στρατιωτών, στη μνήμη όλων των στρατιωτών που έπεσαν στις μάχες  απ’ όποια πλευρά και να πολεμούσαν (αμούστακα παιδιά που τα γέννησαν μάνες ήταν όλοι τους) αλλά και στη μνήμη των υπερασπιστών της πατρίδας τους , στην μνήμη των αμάχων που σκοτώθηκαν όταν βομβαρδίζονταν οι πόλεις ή τα χωριά τους, στην μνήμη πλέον όλων όσων έζησαν τις ζοφερές και τραγικές στιγμές των Πολέμων και στάθηκαν όρθιοι μετά και όχι μίζεροι και ξανάφτιαξαν τα σπίτια τους, τις πατρίδες τους, τις οικογένειες  τους από την αρχή για να μπορούμε σήμερα εμείς να τους  αφιερώνουμε μέρες μνήμης  χωρίς τον τρόμο του πολέμου να βασανίζει την ψυχή μας και κάποιοι από μας άκρως ετοιμοπόλεμοι, να προετοιμάζουμε τον επόμενο πόλεμο  χωρίς  Μνήμη.

Στη μνήμη τους και εγώ στις 11/11/11 και ώρα 11 το πρωί θα κρατήσω και  δυο λεπτά σιγής.

Παραθέτω παρακάτω το πασίγνωστο  τουλάχιστον στον Αγγλοσαξονικό κόσμο (και δη στην Κοινοπολιτεία αλλά όχι σίγουρα σε μένα) ποίημα του Καναδού John McCrae που λέγεται ότι το έγραψε το 1915  κατά τη διάρκεια της θητείας του, μαχόμενος στη Φλάνδρα όταν βίωσε το θάνατο του φίλου του και συστρατιώτη Alexis Helmer.

In Flanders Fields

In Flanders fields the poppies blow

Between the crosses, row on row,

That mark our place; and in the sky

The larks, still bravely singing, fly

Scarce heard amid the guns below.

We are the dead. Short days ago

We lived, felt dawn, saw sunset glow,

Loved, and were loved, and now we lie

In Flanders fields.

Take up our quarrel with the foe:

To you from failing hands we throw

The torch; be yours to hold it high.

If ye break faith with us who die

We shall not sleep, though poppies grow

In Flanders fields

Οι πρώτοι στίχοι του ποιήματος χρησιμοποιήθηκαν στο τραγούδι Poppy Day  των Siouxsie and the Banshees, ούτε αυτό το ήξερα.

Πλεκτό τσαντάκι

Με έχει πιάσει το κάτι τις με το πλέξιμο! Κατ' αρχάς με ηρεμεί. Πλέκω και βάζω τις σκέψεις μου σε τάξη, απασχολώντας ταυτόχρονα τα χέρια μου. Θυμάστε εκείνο το κασκώλ που είχα ξεκινήσει; Προχωρά, αλλά βαριέμαι! Η ίδια πλέξη συνέχεια και συνέχεια και ατελείωτα, εντάξει είπαμε ηρεμεί αλλά δεν είναι να το παίρνεις σε μεγάλες δόσεις. Οπότε στα ενδιάμεσα έφτιαξα και μια τσαντούλα (δηλαδή υπάρχουν και άλλες δύο, αλλά είναι ακόμη ατελείωτες), να αξιοποιήσω και τα άπειρα λουλουδάκια που έφτιαξα. Ούτε παραγωγή προς πώληση να έκανα! Πού ξέρετε μπορεί και να το σκεφτώ!!!!!! Για να αποδίδω τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, είχα πολύ μεγάλη βοήθεια από την Θεανώ (από το Να λείπει το βύσσινο! - Γι αυτό και η ανάρτηση θα πάει και εκεί μετά), η οποία, ως διαθέτουσα ραπτομηχανή, χρυσοχέρα είναι η κοπέλα μας, μου έραψε τη φόδρα και το γάζωσε ώστε να πάρει τη μορφή τσάντας, γιατί άλλως θα παρέμενε η τσαντούλα για πάντα στο καλάθι με τα ατελείωτα εργόχειρα! Δεν σας τα δείχνω, δεν σας τα δείχνω. Πάρτε όμως γεύση από το τσαντάκι μου, φωτογραφημένο από όλες τις δυνατές πλευρές!

Να και μια εικόνα από το κασκώλ, που τελειωμό δεν έχει! Εχω μεγαλεπήβολα σχέδια γι' αυτό! Επιφυλάσσομαι στο μέλλον.